مرحله دوم عبودیت این است که انسان به گفته امام صادق هیچ تدبیری برای خود نیاندیشد . خدایی که ما را آفریده امور ما را تدبیر می کند در عبودیت اگر انسان باور کرد که مخلوق و عبد است یقین خواهد کرد که خالق او رازق او هم خواهد بود و هرگز از او غافل نخواهد شد . اولین مرحله عبودیت کسب مال است چون اولین پله عبودیت بذل مال در راه خداوند است در نامه 31نهج البللاغه امام علی(ع) خطاب به امام حسن (ع) می فرمایند متمسک شو به خدایی که تو را آفرید و به تو روزی داد و خواهد داد و دست به دامان غیر نزن .اگر کسی در مقابل انسان ثروتمندی تواضع کرد ثلث ایمان خود را ار دست داده است چون خدا را رازق ندانسته است و عزت را از خدا و رسولش نمی داند .پس باید قلبا به این درک برسیم که به سبب اهل بیت است که مخلوقات روزی می گیرند در این حالت دیگر غم رزق نداریم و فقط به انجام وظایف الهی می پردازیم عملی که ما را به خداوند نزدیک کند و هر آنچه که ما را از خداوند دور کند در واقع بت ماست بت مال پرستی بت زن و فرزند. در قسمت اول این مرحله از عبودیت ما باید خداوند را منشا فیض و سبب ساز بدانیم خدایی که همه اسباب را تهیه کرده و در قسمت دوم بدانیم که تمام این این اسباب و این عالم هستی برای این است که ما با تکیه به خدا به خدا برسیم یعنی ما بی نیاز از وسیله نیستیم و خداوند هم این اسباب را بی هدف خلق نکرده است درست است که باید یقین پیدا کنیم به اتکا به خداوند ولی وقتی یقین ما کامل شد نباید دست از کار و کوشش یکشیم البته فراموش نکنیم که اگر در توکل ضعیف باشیم در ایمان ضعیف هستیم و ضعف در ایمان باعث می شود که در کسب روزی به گناه کشیده شویم.اما توکل و تلاش لازم و ملزوم یکدیگرند پس تلاش و کوشش با توکل به منبع لا یزال الهی باید اساس کار ما باشد. طرز تفکری هست که میگوید تنها با توکل روزی ما می رسد باید به یاد داشته باشیم که این نوع توکل مخصوص کسانی است که  دارای درجه عبودیت بالایی هستند و انسان باید حد خود را بشناسد و به اندازه ایمان خود توکل کند و مثل عموم مردم به تلاش بپردازد وکسب روزی حلال نماید و با شکر مداوم رزق و روزی خود را افزایش دهد.