در طی مدت پخش این برنامه چند وقت یکبارآنرا رصد کرده ام و همیشه به دنبال آن تحولی بودم که از یک برنامه مذهبی  انتظار داشتم اما محقق نشد واین سوال در ذهنم بی پاسخ مانده است که چرا کارشناسان دلسوز و مسولانی که قطعا دغدغه معنویت نوع بشر را دارند از ظرفیت عظیم این برنامه جهت پیگیری اهداف اصلی انقلاب غافل هستند و چقدر تاسفبار است اگر در انتهای کار متوجه شویم در خسران بوده ایم!

ذکر چند نکته که به نظر میرسد مغفول واقع شده اند از آن جهت که به پویایی هر چه بیشتر برنامه های مذهبی از این دست و دستیابی آنها به اهدافشان کمک می کند لازم و ضروری است .نکته اینجاست که هرچند روند برنامه نشان ازاین دارد که درانتخاب موضوعات و شیوه پرداختن به آنها فکر شده و سیر خوبی تا به امروز داشته است اما موانعی باعث عدم دستیابی به نتیجه مطلوب در جامعه گردیده است .

عدم بررسی دقیق بیانات امام خمینی(ره)و امام خامنه ای(ارواحنا فداه)اصلی ترین مانع مد نظر است و پس از آن عدم جامع نگری که لازمه آن نیازسنجی صحیح است می باشد مانع بعد عدم اهتمام جدی در یافتن بازخوردهای واقعی برنامه در میان عموم مردم وخواص و آخرین مانع اصلی عدم آسیب شناسی منطقی و همه جانبه جامعه ونوع بشر.اینها اهم موانعی هستند که با چاشنی قانع شدن به برانگیختن احساسات وعدم مستقل با آوردن مخاطب به طوری که پس از اتمام این برنامه خود مستقلا مسیر سخت رسیدن به خدا را بدون سستی بپیماید ومسایل ریز و درشت دیگر این برنامه را در قالبی محصور کرده که به جای یک برنامه پویا گرفتارساختار و قالبی شده که تا امروز اکثر برنامه های مذهبی دیر یا زود در آن گرفتار آمده اند. انشاءالله با برطرف شدن موانع شاهد تحولی عظیم در برنامه سازی مذهبی خواهیم بود.

میتوان گفت آسیب اول منشاء آسیب های بعدی است؛بر همگان روشن است که باید

زند گی ما باید در مسیر ظهور امام عصر(عج)شکل بگیرد طرح ریزی شود و دنبال شود.و امروز حسرت دورانی را می خوریم که روحیه انقلابی در ما زنده بود و چشمها دوخته شده بود به فرمان امام و قلبها با هر تپش قلب امام جان تازه ای می گرفت و با هر اشاره جسمها و جانها به حرکت در می آمد. هرچند آن زمان هم امام مظلوم عالم بودند و بسیاری منافقانه و روبه صفتانه مظلومیتشان را رقم زدنداما آنهایی که به واقع حب امام قلبشان را از مرگ رهانده بود کم نبودند و به همین خاطرکارزمین نماند.

و امروز هر چه از مظلومیت امام خامنه ای بگوییم کم است . آیاجز این است که آنان که عشق امام آنها را به حرکت در می آورد آنهم حرکت حقیقی کمند.اگر جز این است چرا هنوز امام عصر(عج) ظهور نکرده اند . مگر هدف از بیانات ایشان هدایت در جهت رشد و تربیت انسانها نیست تا این انسانها ظهور را محقق سازند؟و باز این سوال باقی است که چرا آنها که دم از ولی میزنند هنوز گامی جدی برای ظهور برنداشته اند.

 به تنها نتیجه ای که میرسیم این است که آنها که باید کار فکری عمیق می کردند اطاعت از ولی نکردند.پس وای به حال ما وقتی نیروی فکری ما که مغز و قلب جامعه هستند اطاعت از امر ولی نکنند چگونه جسم و کالبد در مسیر اطاعت و ولایت گام بردارد؟

مانع دوم عدم جامع نگری است که احتمال وارد شدن آسیب ها را افزایش می دهد چرا که خلاءها و راههای نفوذ دشمن را پیش بینی نکرده ایم .جامع نگری دید وسیعی به انسان می دهد که قدرت یافتن نقاط اصلی که بایستی پررنگ شوند را امکان پذیر می کند.انحراف در مسیر از همان ابتدا با کم اعتنایی به بیانات رهبر جامعه آغاز شد؛ وقتی اعتقاد نداریم که رهبری جامعه مسیر? اهداف و راه رسیدن به آنها را پیش روی ما ترسیم کرده اند به قوه فکر و آموخته هایمان تکیه می کنیم .

حدود دوازده سال است که رهبر انقلا ب اصلی ترین وظیفه ما یعنی وارد شدن در جهاد علمی را دائما گوشزد میکنند و عبودیت ?علم و تربیت و همه شئون زندگی را تحت این وظیفه تبیین فرموده اند. پس امروز در مرحله ای از ظهور قرار داریم که جز از را ه جنبش تولید علم نمیتوان گامی در مسیر ظهور برداشت.

آیا میتوان از واجب گذشت و به مستحب پرداخت؟ آیا با روندی که در پیش گرفته ایم ظهور محقق میشود؟آیا تا با تولید علم ساختارهای مناسب جامعه دینی را سامان ندهیم میتوان انتظار داشت تعلیمات دینی اثر مطلوب را داشته باشد؟

مانع سوم عدم آسیب شناسی دقیق است که در سایه تعامل قلبی با مردم و همدل شدن با ولی محقق می شود.که اگر این آسیب شناسی انجام شده بود همچنان در غفلت به سر نمی بردیم.و آیا برنامه سمت خدا ظرفیت زمینه سازی برای تحول در جامعه را دارا نیست؟آیا این برنامه یک ظرفیت بزرگ برای هدایت جوانان در مسیر انجام تکلیف بزرگ مورد نظر رهبری عزیز را ندارد ؟و آیا مگرجز این است که مسولان این برنامه خواهان برپایی حکومت حضرت مهدی (عج) هستند؟