در ادامه بحث عبودیت باید بگوییم که اساس عبودیت توجه به خداوند است این توجه در فطرت ماست اما نیاز به مراقبت دارد تا این توجه روز به روز بیشتر شود اما اگر فریفته دنیا شدیم به  مرور زمان این توجه از بین میرود و حالا عبادت تمرینی است برای مهار قوای تخیل و وهم برای توجه همیشگی به خداوند. در نماز جان ما میخواهد بالا برود اما تن گرفتاراین دنیااست و موفق شدن در رهایی بستگی به این دارد که چقدر به قوای تخیل خود ریاضت داده باشیم که این نکته ای حیاتی است عبادت در واقع بیدار کننده انسان است و نجات بخش از غفلت ها. عبادت ینی آزاد شدن از همه قید و بندها وقتی آزاد شدیم رکوع می کنیم رکوع همان تعظیم فقط و فقط در پیشگاه خداوند و سجده   یعنی پیشانی عبودیت و ذلت را به خاک سائیدن مقابل خداوند و لا غیر. عبودیت یعنی آزادی و آزاده فقط گردن به فرمان خداوند مینهد آزاده استکبار نمی ورزد کسی که در محضر خداوند دعا نمی کند تکبر می ورزد مستکبر است.

عموما انسانها از سه بعد اسیر دنیا میشوند بعد اول مالک دانستن خود است البته باید تکلیف خود را با مالکیت های ظاهری که داریم روشن کنیم از نظر اسلام این مالکیت ظاهری که خداوند به ما عطا مرده است محترم است اسلام ما را تشویق به کسب مال و حفظ آنها کرده است اما نکته ظریفی که وجود دارد تا دچار تضاد نشویم این است که ما چگونه این مالکیت ها را نزد خود تجزیه و تحلیل میکنیم در واقع ما صاحب اصلی اموالمان را از یاد نبریم .مرز عبودیت و شرک اینجاست عبد واقعی کسی است که تلاش کند اما همه را امانت خداوند بداند و همه اموال را در مسیر رضایت خداوند مصرف کند در این صورت روحیه بخشندگی پیدا میکند به راحتی انفاق می کند و از صفت رذیله بخل نجات پیدا می کند.

نوشته شده در چهارشنبه 89 اسفند 4ساعت ساعت 11:16 عصر توسط خانم سخائی| نظر بدهید
طبقه بندی: عبودیت