ماه مبارک رمضان از منظر امام خامنه ای ارواحنا فداه

 

ماه رمضان در هر سال، قطعه ای از بهشت است که خدا در جهنّم سوزان دنیای مادی ما آن را وارد می کند و به ما فرصت می دهد که خودمان را بر سر این سفره الهی در این ماه، وارد بهشت کنیم. بعضی همان سی روز را وارد بهشت می شوند. بعضی به برکت آن سی روز، همه سال را و بعضی همه عمر را. بعضی هم از کنار آن، غافل عبور می کنند که مایه تأسف و خسران است. حالا برای خودشان که هیچ، هر کس که ببیند این موجود انسانی، با این همه استعداد و توانایی عروج و تکامل، از چنین سفره با عظمتی استفاده نکند، حق دارد که متأسف شود. این، ماه رمضان است. ماه ضیافت الله است. ماه لیلةالقدر است.

 از بس اینها را تکرار کرده ایم و شنیده ایم و گفته ایم، برایمان عادی شده است. انسانی به کمال راه پیدا می کند که از بین همین چیزهای تکراری، حقایق را پیدا کند. علم مادی نیز همین طور است. همه در مدت عمرشان دیده اند که وقتی سیب از درخت جدا می شود، به طرف زمین می افتد. دیگر از این کار عادی تر، چیزی در دنیا هست؟! اما یک نفر متوجه شد که این یک پدیده است: چرا سیب پایین می آید؟ چرا از درخت که جدا می شود بالا نمی رود؟ آن وقت نیروی جاذبه کشف شد . یک باب جدید در دانش بشری باز شد. همه این چیزهای عادی زندگی ما از این قبیل است . قرآن را ملاحظه کنید«افلا ینظرون الی الابل کیف خلقت » برای عربِ شترسوار چیزی عادی تر از شتر هست؟! انسان را به آن ابل متوجه می کند. ما باید به این پدیده های الهی که دور و بر ماست، توجه کنیم. یکی از آنها، همین ماه رمضان است . این ضیافت الله چیز کمی نیست . شنیده ایم« ضیافت الله »  میهمانی است! آن هم میهمانی ای که میزبان آن، خدای عظیمِ علیمِ کریمِ قدیر است که سراسر آفرینش، در قبضه قدرت اوست . « فهی بمشیتک دون قولک مؤتمره »این، ضیافت الهی است؛ این هم ما که دعوت شده ایم« دعیتم فیه الی ضیافت الله » از این باید استفاده کرد. استفاده از این به چیست؟ به همین چیزهایی که در اختیار ما گذاشته اند. همین روزه، همین نماز، همین نوافل، همین دعا، همین ذکر، همین توجه، همین خشوع و همین تضرّع .

 

یقینا اگر آنچنان که تکلیف اسلامی است ما در ماه رمضان و در فرصت های مغتنم ایام الله، نعمت ذکر و توجه و دعایی که به ما داده شده، مغتنم بشماریم و خودمان را با منبع قدرت و عزت و عظمت - یعنی ذات مقدس باریتعالی - مرتبط کنیم، بدون شک آن تحول اساسی و مطلوب، هم در ارواح و دلها و هویت اصلی انسانی ما و هم به تبع آن، در محیط زندگی و کار و تلاش و مبارزه ی ما، پدید خواهد آمد و به مقاصد اسلام نزدیک خواهیم شد. این، یک تفاوت اصلی بین اسلام و بقیه ی روشها و برنامه هایی است که یک تحول و آرمانگرایی را به بشر پیشنهاد می کنند.

 ما معتقدیم - و این جزو بدیهیات اسلام، بلکه بدیهیات همه ی ادیان است - که انسان، فقط در سایه ی ارتباط و اتصال با حق تعالی است که می تواند به تکامل و تعالی دست پیدا کند. البته فرصت ماه رمضان، یک فرصت استثنایی است. این، چیز کمی نیست که خدای متعال در قرآن بفرماید: « لیلةالقدر خیر من الف شهر » یک شب از هزار ماه بهتر و بافضیلت تر و در پیشرفت انسان مؤثرتر، در ماه رمضان است. این، چیز کمی نیست که رسول اکرم( ص) این ماه را ماه ضیافت الهی به حساب بیاورند. مگر ممکن است که انسان وارد سفره ی کریم بشود و از آن جا، محروم خارج بشود؟ مگر وارد نشوی. آن کسانی که وارد سفره ی غفران و رضوان و ضیافت الهی در این ماه نشوند، البته بی بهره خواهند ماند و واقعاً این محرومیت به معنای حقیقی است.

« انّ الشّقی من حرم غفرا نالله فی هذا الشّهر العظیم » محروم واقعی، آن کسی است که نتواند در ماه رمضان، غفران الهی را به دست بیاورد.

 مکرر عرض کرده ایم که سرّ مسأله در این است که انسان بتواند خودش را به عبودیت الهی متصف کند. عبد، یعنی تسلیم اراده و حکم خدا و شریعت الهی. لب تمام دستورات و احکام و فرامین الهی و شرایع انبیا، همین یک کلمه است و شاید پیامبران خدا، قبل از آن که مقام نبوت برای آنها انتخاب بشود و خدای متعال آنها را به نبوت سرافراز کند، به عبودیت سرافراز کرده باشد؛ همچنان که حتماً همینطور است.

 در یک روایت است که« انّ الله اتّخذ محمدا عبدا قبل ان یتّخذه رسولا » اول، خدای متعال او را خلعت عبودیت پوشانید و بعد، به مرحله و رتبه ی نبوت فایز کرد. کأنّه این، در هر تعالی یی مقدمه ی لازم و شرط اصلی است. در هر اندازه تکاملی، عبودیت، شرط اصلی است. البته، عبودیت هم مراحلی دارد . آن مرحله ی پایین عبودیت، آن چنانی که امثال ماها بتوانیم در آن طمع بورزیم، همین است. خودمان را آماده ی اطاعت کنیم؛ همه چیز را از او بدانیم؛ نعمتهای الهی را، حقیقتاً نعمتها و موهبتهای الهی بدانیم؛ آنها را فرآورده ی قدرت و علم و توانایی خودمان ندانیم؛ بدانیم که ما هم وسیله ایم. ذهن ما، دست ما، عمل ما، سرپنجه ی ما و تلاش ما، وسیله یی برای تحقق اراده ی الهی است. حقیقتاً بندگان شایسته ی خدا - مثل امام بزرگوار ما( رضوان الله تعالی علیه) - قدر ماه رمضان و قدر آن ساعات و ایام را می دانستند و از آن، کمال استفاده را می بردند.

ما ائمه ی معصومین( علیهم السلام) را که زیارت نکرده ایم؛ اما انسان می توانست رشحه یی از رشحات همان عبادات و توجه ها را در وجود مقدس امام عظیم الشأن بزرگوار راحلمان مشاهده کند.

 

  7/2/69دیدار با مسولان نظام به مناسبت عید سعید فطر

  17/11/72 بیانات در دیدار با روحانیون و مبلغان اعزامی به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان

نوشته شده در جمعه 91 تیر 30ساعت ساعت 1:5 صبح توسط خانم سخائی| نظر